Die verduvelde draai

Het is dinsdag 14 september, 4.01 uur. Ik kan niet slapen van de opwinding voor de oogst, die straks om 9.00 uur van start gaat. Ik ben wakker geschrokken met de gedachte aan de draai: gaan we dat wel redden?

Met een trekker met vier kisten erachter heb je een grote draaicirkel nodig. Daarom is aan beide einden van de rijen een brede grasstrook aangelegd, die wij deels in gebruik hebben genomen door daar snoeihout te leggen. Er is al heel veel opgeruimd, maar is het genoeg? En aan de andere zijde, aan de dijk ligt sinds vorige week een bult grond waar je u tegen zegt, veroorzaakt door het afgraven van de parkeerplaats. We kunnen daar prima langs met een trekker, zelfs met een grote vrachtwagen als het zou moeten, maar kunnen we de draai maken? Ik zie spookbeelden van afbrekende takken, volgeladen kisten die geen kant meer opkunnen en gefrustreerde gezichten. Pff zo kan ik toch niet slapen?

En de handschoenen die ik vandaag gekocht heb, zouden die wel voldoen? Ik had eigenlijk andere gepland, maar die vond ik niet. Omdat we extra op hygiëne moeten letten (corona), krijgt iedere plukker z’n eigen handschoenen. Zijn ze niet te glad? Waterdoorlatend? En schermen ze nagels wel voldoende af voor de peren?

Wat zijn nachtelijke spoken toch moeilijk te verdrijven.

Oja, stiften voor de bekertjes. Die heb ik nog niet ingepakt. Laat ik dan maar even uit bed stappen om ze klaar te leggen. En zo komt het dat ik nu, midden in de nacht achter m’n pc zit.

De voorbereidingen zijn al weken gaande en we hebben meerdere keren de organisatie van de oogst doorgesproken en de taken verdeeld. Zelfs m’n zorgen over ‘de draai’ heb ik met Frank gedeeld en hij twijfelt er niet aan dat het wel gaat lukken, dus daar vertrouw ik op. Maar dat lukt overdag beter dan ’s nachts, dat blijkt.

De weken die achter ons liggen zijn vooral getekend door twee grote klussen: peren dunnen en de ‘takkenklus’, zoals we die zijn gaan noemen. Dag in dag uit zijn we met het team rij voor rij doorgegaan voor het dunnen: de kleinste of aangepikte of misvormde of rottende vruchten eruit sorteren. Ter afwisseling op deze werkzaamheden werkten we aan de takkenklus: het kleinmaken van de toppen van de bomen, die we gedurende de winter en het voorjaar uit de bomen hadden gesnoeid. De takken namen gewoonweg teveel ruimte in beslag en versnipperen wilde niet lukken vanwege de omvang van de kronen. Een voor een hebben we zijtakken weggeknipt. De ‘kale’ takken en stammetjes die we overhielden liggen nu allemaal op bulten en stapels langs de paden.

Op de valreep voor de oogst heeft loonwerker Van Kempen de halfverharding voor de parkeerplaats op ons terrein gerealiseerd. Een noodzakelijk karwei, waarbij diverse bomen het veld moesten ruimen en zo’n 500 vierkante meter parkeer- en opstelplek is gerealiseerd. Met de gestage groei van het team, de vrijwilligers en het aantal oogstgenoten, merkten we dat het steeds drukker werd met parkeren langs de dijk. Dus moest er een oplossing komen op eigen terrein. Ook voor de oogst is dat een zegen, nu kunnen we de kisten met peren op eigen terrein opslaan en zijn we niet meer afhankelijk van de buren. De ruimte is ook geschikt voor de bomen die we later dit jaar voor de verkoop klaar gaan zetten. Het is even wennen, zo’n kale vlakte, maar we verwachten dat het ons veel gemak en rust zal brengen.

Ik bedenk ineens me dat ik vorig jaar in de nachten voor en tijdens de oogst uren zat te mailen met mensen die zich als vrijwilliger meldden via Facebook en e-mail. Dit jaar hebben we daar een boekingssysteem voor op de website. Een hele verbetering. Dat herinnert me eraan dat voor mij deze oogst alleen al daardoor een heel stuk eenvoudiger en relaxter zal zijn. Ik besluit: we maken er samen een gezellige en succesvolle oogstperiode van. Dus nu terug naar bed!